یقین شیشه ای

و هر که فکر گمان  کرد  که حقیقت را یافته ،

 از تیرگی ِ افکار معلولش بهراسد.

که حقیقت وجود ندارد .

حقیقت  را گوسفندان ِ  چوپانان ِ خدایی سر بریدند...

این را تنها خدا می داند و

این را او به من گفت.

در گوشم، در صبحی سرد و سوزان

در صبحی که خروس ها همه مرده بودند.

او خود مرا بیدار کرد و زمزمه ای کرد و مرا تنها بگذاشت.

من ماندم و درد های نهانی درک حقیقت ِ من ِ او ،

من ماندم و رنج فهماندن مردمان ِ دون و پست

که حیات را در گذار نسل می  یافتند.

که حقیقت را در آیینه ی  لبخند شهوت  درک  می کردند .

او را در سفره ی رنگین فریبنده ی شهوتِ زیبا ، مزه مزه کرده بودند.

و من این را نیز درک کرده بودم ،

از رخ شهوت در دیوار آیینه ی  واقعیّت  

از پچ پچ شبانه ی شهوت در گوش معصومان ِعالم ، این درک  را  به ارمغان آوردم.

از پچ پچ شهوت در گوش روده خوران عالم ،  رنگ ِ پریده ی  قفس را یافتم.

خدا رهایم نکند ، خدای ناکرده .

که معرفتم شیشه ایست ،

نازک  وسر به زیر، امّا  بازیگوش و نادان به خودش.

یقین ِ من تهیست .

تهی تر از هر تهی .

امّا به چَرا در ورطه ی شک و نیستی رهایم نخواهد کرد او ،  که این یک حقیقت است ،

تا ابد .... .

سروده ی خودم  !  (3m )                                                              « پایان »